"ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΣΧΟΛΙΕΣ, ΟΜΟΡΦΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ" (Γραφει η Β.)
Ετοίμαζε το μεσημεριανό γεύμα με μια διάθεση σχεδόν γιορτινή. Τα τραγούδια του Πάριου και της Μαρινέλλας έκαναν ακόμα πιο ευχάριστη την ατμόσφαιρα στην κουζίνα. Το ψάρι στο φούρνο άπλωνε τη μυρουδιά του και η φρεσκοκομμένη χωριάτικη σαλάτα συμπλήρωνε την ευωδία. Όλα ήταν θαυμάσια και το φαγητό δεν άργησε να μπει στα πιάτα. Aκολούθησε η απόλαυση και μετά τα ψαροκόκκαλα δόθηκαν στα πανέμορφα γατάκια του σπιτιού. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Ως και το ταψί παρουσίαζε μια παράξενη εικόνα με τα ροδοκοκκινισμένα λάδια του ψαριού. ‘Ένα δέντρο με αιωνόβιο κορμό δεχόταν τη λατρεία των πνευμάτων της φύσης με φόντο το συμπαντικό βαθύ ουρανό. Από πάνω λες και τα φυσούσε ο άνεμος αιωρούνταν πέπλα συννέφων και ομίχλης. Μπροστά στην παράξενη θέα δεν άντεξε και φώναξε το σύζυγό της, που ήξερε καλά τη φωτογραφική, να απαθανατίσει τη θέα. Και αυτός δεν άργησε να ρυθμίσει το φακό και να την βγάλει φωτογραφία. Μετά την διοχέτευσε στην οθόνη του υπολογιστή και το ζευγάρι τώρα θαύμαζε την παράξενη παράσταση.
Την επόμενη μέρα ξεκίνησε πάλι τα μαγειρέματα αλλά ένιωθε ότι η σκέψη της ήταν αλλού. Στο μυαλό της ερχόταν και ξαναερχόταν η εικόνα με το επιβλητικό δέντρο και όταν τέλειωσε στην κουζίνα έσπευσε να το ξαναδεί στο κομπιούτερ. Ήταν πραγματικά φανταστικό. Αποφάσισε τότε να το μεταφέρει στον καμβά. Σε λίγο όμως προτίμησε να χρησιμοποιήσει σα βάση φελλό αντί τον καμβά και χρωματιστούς μαρκαδόρους οι οποίοι άφηναν να φεγγίζει ο φελλός και έτσι ο κορμός του δέντρου φαινόταν τελείως φυσικός. Σύντομα απορροφήθηκε τόσο που δεν κατάλαβε πότε έδυσε ο ήλιος. Η ενασχόληση με αυτό το δημιούργημα κράτησε πάνω από δύο εβδομάδες. Δεν ήθελε να κάνει ακριβώς το ίδιο με το ταψί, εξάλλου αν ήθελε το εκτύπωνε σε ένα φωτογραφείο, το έβαζε σε ένα κάδρο και τέλειωνε. ‘Ηθελε να εκφράσει κάτι δικό της που γέμιζε την ψυχή της καθημερινά. Και αυτό το κάτι ήταν ο θαυμασμός για το ωραίο, το παράξενο, το σπάνιο αλλά και το απλό και συνηθισμένο. Εμπνευσμένη τώρα χρησιμοποιούσε και τέμπερα εκτός από τα φλομάστερ. Η εικόνα θύμιζε βυθό της θάλασσας με φύκια ή νυχτερινή θέα της γης όπως θα φαινόταν από δορυφόρο ή κάτι άλλο παράξενο και ωραίο, πρωτότυπο και μοναδικό. Όταν το έδειξε στην οικογένειά της όλοι το θαύμασαν και όταν την ρώτησαν τι τίτλο θα έδινε αυτή απάντησε: Ποιητικό στροβίλισμα. Από την έκφρασή τους κατάλαβε ότι είναι ταιριαστός.
Χαρούμενη για την καλλιτεχνική της επιτυχία έβαλε ακόμα μερικές πινελιές και σκέφτηκε να καλέσει τη φίλη της και ομοιοπαθούσα, τη Μαίρη για να της δείξει το έργο της. Η Μαίρη ήταν πάντα πρόθυμη να την ακούσει και παρά τη σκλήρυνση κατά πλάκα που είχε την επισκεπτόταν όταν μπορούσε και έφερνε ένα σωρό πληροφορίες για γιατροσόφια που θα βοηθούσαν τις δύο να αντιμετωπίσουν την ασθένεια. Την πήρε τηλέφωνο, την κάλεσε και όπως ήταν αναμενόμενο η φίλη της εμφανίστηκε την επομένη. ‘Εφερε μαζί της και ζάχαρη Στέβια, εκχυλισμένη από ένα βότανο το οποίο δεν άφηνε θερμίδες και δεν ενεθάρρυνε την Κάντιντα να εξαπλώνεται στο πεπτικό σύστημα. ‘Ετσι πρόσθεσαν δύο χαπάκια Στέβια στον καφέ τους και άρχισαν να τον απολαμβάνουν. Συνόδεψαν το ρόφημα με ωραία κουλουράκια που έμοιαζαν με το κέλυφος σαλιγκαριών στο σχήμα. Αυτά ήταν γεμάτα με πολτό ελιάς που έδινε πολύ πικάντικη γεύση. Όταν τέλειωσαν τον καφέ τους γύρισαν τα φλιτζάνια. Η Βασιλική άρχισε να περιεργάζεται τις γραμμές και αναφώνησε έκπληκτη:
--Για φαντάσου, είπε στη Μαίρη, στο δικό μου αποτυπώθηκε το κουλουράκι μας.
--Δώσε να το δω… Νομίζω ότι είναι το μάτι του Θεού. Ο Θεός σε προσέχει και σύντομα θα γίνεις καλά, είπε η Μαίρη.
--Πάντως ή γίνω ή δε γίνω καλά ένα είναι σίγουρο ότι αυτά τα κουλουράκια είναι μούρλια και μου φτιάχνουν το κέφι.
Μετά ακολούθησε η ξενάγηση της Μαίρης στο διαμέρισμα της Βασιλικής, στο οποίο είχαν μετακομίσει πρόσφατα. Και ήρθε και η μεγάλη στιγμή να δείξει το Ποιητικό στροβίλισμα, το έργο που εμπνεύστηκε από το ταψί με τα λάδια. Η Μαίρη το θαύμασε και ρώτησε πως το έκανε. Ακούγοντας τις λεπτομέρειες χαμογέλασε και είπε:
--Αν είχε ο κόσμος τέτοια παρατηρητικότητα και φαντασία τα καταστήματα με έργα τέχνης θα έκλειναν.
--Και όμως παρά τα εργόχειρά μου και τις καλλιτεχνίες μου ενθουσιάζομαι και για τα έργα των άλλων. Μάλιστα με το σύζυγο παραγγείλαμε από κατάστημα έργων τέχνης ένα πίνακα με μια αγγελική μορφή.
--Μη μου πεις και πώς μοιάζει;
--Αν σου πω δε θα το πιστέψεις. Η αγγέλισσα έχει μοιάσιμο με σένα, δηλαδή στον τρόπο που κοιτάζεις, στο βλέμμα σου που είναι ερευνητικό.
--Τώρα με ανέβασες τόσο ψηλά που θα ξεχάσω να πάρω το μπαστούνι μου.
--Πράγματι, είναι καιρός να ξεχάσουμε τα μπαστούνια μας και να ξαναπερπατήσουμε όπως παλιά. Μια φωνή μου λέει ότι σύντομα θα τα καταφέρουμε. Τι λες;
--Σίγουρα, θα ελευθερωθούμε από την ασθένεια, ειδικά τώρα που ξεκινήσαμε τη Σεραπεπτάση, που καθαρίζει τις αρτηρίες μας, θα τα καταφέρουμε.
Οι δύο φίλες αγκαλιάστηκαν χαρούμενες και αποχαιρετίστηκαν. Η Μαίρη είπε ότι ανυπομονούσε να δει την αγγελική μορφή, ενώ η φίλη της απάντησε ότι θα της έδειχνε και κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον, αλλά δεν θα της έλεγε τι.
Μετά η μέρα κύλησε κανονικά, με τις συνηθισμένες ασχολίες: Μαγείρεμα, συγυρίσματα και καθάρισμα. Όταν τέλειωσαν όλα κάθισε στην πολυθρόνα και η ματιά της έπεσε στον ιστό μιας αράχνης. Εκεί φαινόταν κάποιο έντομο παγιδευμένο που δεν κατάλαβε δίχως τα γυαλιά της τι ακριβώς ήταν. Ρώτησε τον άντρα της μήπως διέκρινε τι ήταν και αυτός απάντησε ότι ήταν δεύτερη αράχνη πολύ κομψή σαν την πρώτη και πως οι δυο τους χόρευαν μαζί. Τις έβγαλε φωτογραφία και η Βασιλική θαύμασε τα λεπτά τους ποδαράκια που έμοιαζαν με ακτίνες. Τι αναπάντεχο θέαμα ήταν και αυτό, σχεδόν σαν το ταψί με τα λάδια και το φλιτζάνι του καφέ.
Αυτές οι εικόνες που ξεφύτρωναν από το πουθενά την οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ομορφιά υπάρχει παντού φτάνει να αφήνουμε τα μάτια μας να την απολαμβάνουν. Και όταν γίνεται αυτό φεύγει η κούραση από τα καθημερινά και η διάθεσή μας γίνεται γιορτινή παρά την επαναλαμβανόμενη ρουτίνα. Τι απλή αλήθεια σαν το δύο και δύο που μας κάνουν τέσσερα. Γιατί άραγε να την αγνοεί ο κόσμος; Γιατί να παιδεύεται με πλήξη και βαριεστημάρα; Μήπως έπρεπε να εκπαιδευτεί στο ωραίο; ‘Η μήπως έπρεπε να εγκλωβιστεί στην ασχήμια για να εκτιμήσει το όμορφο; Δεν έβρισκε την απάντηση, επειδή ο κάθε άνθρωπος είχε τη δική του αντίδραση και αντίληψη, αισθάνθηκε όμως τυχερή για τον εαυτό της που έβλεπε την ομορφιά σε οτιδήποτε άγγιζε ή ήταν ο αφρός από τη σαπουνιά, ή στον κλώνο που χτυπούσε το παράθυρο στην κουζίνα, ή στον πάτο μιας λερωμένης κατσαρόλας, ή στα βροχόνερα που καθρέφτιζαν τα δέντρα και τα σύννεφα. Φαντάστηκε πως θα ήταν η ζωή της αν δεν παρατηρούσε όλη αυτήν την ατέλειωτη ομορφιά και επικεντρωνόταν στο πρόβλημα υγείας που είχε, δηλαδή την κατά πλάκα σκλήρυνση που της μούδιαζε τα άκρα και την δυσκόλευε να περπατήσει. Θα βυθιζόταν στην αυτολύπηση και στη μιζέρια. Η ζωή της θα ήταν μουντή, μονότονη και τόσο βαρετή. Ευτυχώς είχε αυτό το χάρισμα και τώρα απολάμβανε την κάθε στιγμή της.
Συχνά έπιανε στα χέρια της νήματα, κλωστές και χάντρες και έκανε διάφορα διακοσμητικά με την τέχνη των κόμπων, μια τέχνη που είχε μάθει παλιά στο Κέντρο χειροτεχνίας. Πριν χρόνια είχε πλέξει με μπλε και κόκκινο κλώστρο τον τροχό της τύχης. Αρχικά τον είχε εμπνευστεί από το δέκατο χαρτί της τράπουλας Ταρό και το είχε κάνει για γούρι. Με τη μετακόμιση όμως στο νέο διαμέρισμα διαπίστωσε τη συμμετρία και την ομορφιά του και ήθελε με αυτό να στολίσει τον τοίχο. Σκεφτόταν επίσης ότι αν το τοποθετούσε πάνω σε χρυσαφένιο στρογγυλό καθρέφτη θα γινόταν ένα έργο όχι μόνο εντυπωσιακό και γουστόζικο, αλλά και πολύ πιο ισχυρό ως προς την τύχη, επειδή θα ακτινοβολούσε χρυσαφένιο φως σε αυτόν που καθρεφτιζόταν και η παγκόσμια καρδιά του που βρισκόταν στο κέντρο του θα ενεργοποιούσε την τύχη του καθενός. Από αυτό το κέντρο έβγαιναν πλεγμένες καρδούλες προς όλες τις κατευθύνσεις: Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση, ενώ στα ενδιάμεσα οι πλεγμένοι ιστοί παγίδευαν όλα τα καλά του κόσμου που συμβολίζονταν από τις μπλε και κόκκινες χάντρες. ‘Ετσι αυτός που καθρεφτιζόταν θα έβρισκε όπου κι αν πήγαινε την αγάπη, αλλά και ό, τι άλλο χρειαζόταν για να είναι ευτυχισμένος, ή την υγεία του για παράδειγμα, ή μια αξιόλογη δουλειά, ή φίλους, ή διάφορες ευκαιρίες. Αυτά φανταζόταν ενώ στερέωνε τον τροχό της τύχης πάνω στο χρυσαφένιο καθρέφτη. Και όταν μπήκε στον τοίχο απέναντι από την εξώπορτα ένιωσε μια μεγάλη ικανοποίηση να την κυριεύει. Αυτή ήταν και η έκπληξη που θα έκανε στη Μαίρη όταν ξαναερχόταν για επίσκεψη. Θα της εξηγούσε κιόλας τα διάφορα σύμβολα και αν ενθουσιαζόταν θα της έστελνε φωτογραφία του έργου με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο για να έχει και αυτή τύχη με την υγεία της. Βέβαια είχε επίγνωση ότι όλα αυτά μπορεί να ήταν η αχαλίνωτη φαντασία της, αλλά από την άλλη θυμόταν πως ο σύζυγός της είχε βρει ένα σωρό πελάτες μετά που είχε κρεμάσει τον τροχό πάνω από την πόρτα του γραφείου του στο παλιό τους διαμέρισμα. Γιατί να μη βοηθούσε και τώρα και όχι μόνο στην οικογένειά της αλλά και σε άλλους;
Σε λίγες μέρες έφεραν από το κατάστημα έργων τέχνης και τον πίνακα με την αγγελική μορφή και το χολ διακοσμήθηκε επαρκώς. Η αγγέλισσα ανίχνευε με τη ματιά της τις ανάγκες της ψυχής, ενώ ο τροχός φεγγοβολούσε με το χρυσαφένιο χρώμα του. Και όταν έγιναν όλα αυτά άρχισαν να έρχονται σημαντικές πληροφορίες για την αντιμετώπιση της κατά πλάκα σκλήρυνσης. Ο γιος της Βασιλικής είχε βρει στο ‘Ιντερνετ το Φουμαρικό οξύ, το οποίο αναπρογραμμάτιζε το ανοσοποιητικό σύστημα με αποτέλεσμα να σταματάει την επιδείνωση της ασθένειας. Αυτό είχαν διαπιστώσει γιατροί από το πανεπιστήμιο Μπόχουμ της Γερμανίας, αφού το είχαν χορηγήσει σε εκατοντάδες ασθενείς με πολύ καλά αποτελέσματα και χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες(και αυτό ήταν φυσικό επειδή ήταν εκχύλισμα από βρύα και λειχήνες). Επίσης σε λίγες μέρες ο σύζυγος είχε μάθει από την αδερφή του για το θαυματουργό κόκκινο μανιτάρι Γανόδερμα Λουσίντουμ που χρησιμοποιούσαν οι Κινέζοι εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια. Τα δύο αυτά συμπληρώματα ήταν σε πολύ προσιτή τιμή σε αντίθεση με τα πανάκριβα φάρμακα, τα οποία παρασκεύαζαν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και τα οποία μπορούσαν να αγοράζουν μόνο οι πλούσιοι ή τα κράτη. Το πιο ωραίο όμως από όλα ήταν η θετική ανταπόκριση του νευρολόγου της Βασιλικής για το Φουμαρικό οξύ και η επιβεβαίωσή του ότι πράγματι θεραπεύει το ανοσοποιητικό σύστημα. Επιπρόσθετα βοηθήθηκε από το Νίκο Παυλίδη που ήταν ειδικός στην Αγιουρβέδα και βελτίωσε πολύ τη διατροφή της με αποτέλεσμα να νιώθει πιο ανάλαφρη και δυναμική. Τώρα ήταν σίγουρη ότι ο τροχός της τύχης δούλευε προς όφελός της και φαντάστηκε ότι θα βοηθούσε και τη Μαίρη και γενικά όλους τους φίλους τους. Χαρούμενη ξεκίνησε τα νέα γιατροσόφια και μόλις σημείωνε τη σχετική βελτίωση θα ειδοποιούσε τη φίλη της και άλλους γνωστούς από το σύνδεσμο κατά πλάκα σκλήρυνσης στην Κύπρο. Στην οθόνη της φαντασίας της έβλεπε τους ομοιοπαθείς να θεραπεύονται και μια κρυφή χαρά την πλημμύριζε.
Δεν περίμενε όμως πολλές μέρες μέχρι να σημειώσει βελτίωση γιατί η Μαίρη την πήρε τηλέφωνο ανυπόμονη να δει την έκπληξη. Η Βασιλική την κάλεσε και η συνάντησή τους έγινε πολύ πριν δει κάποια καλυτέρευση. Άσχετα όμως οι δύο φίλες πέρασαν ωραία. Η Μαίρη θαύμασε την αγγελική μορφή και ακόμα περισσότερο τον τροχό. Σημείωσε το Φουμαρικό οξύ και το Γανόδερμα και πληροφόρησε τη φίλη της για άτομα που θεραπεύτηκαν με την ωμοφαγία. Μετά ξαναγύρισαν τον καφέ τους και είδαν ότι όλα τα αρνητικά της ασθένειας τους είχαν βγει έξω από το φλιτζάνι και ο πάτος έλαμπε καθαρός. Ευχαριστημένες οργάνωσαν την επόμενη συνάντησή τους κάπου στη Λήδρα δίχως μπαστούνια και μετά θα συγκέντρωναν τα μέλη του συνδέσμου τους για να κάνουν ένα σεμινάριο και να συμμεριστούν μαζί τους τα όσα εφάρμοσαν για τη θεραπεία τους.
Το ίδιο βράδυ(τι σύμπτωση!) ο σύζυγός της άνοιξε ένα ηλεκτρονικό πακέτο που είχε θέμα τη βάναυση κακοποίηση των ζώων ανά το παγκόσμιο. Δεν πίστευε στα μάτια της τι γινόταν στις φάρμες και ειδικά στα σφαγεία: Αγελάδες γδέρνονταν ζωντανές χωρίς αναισθητικό, ουρές, αφτιά και δόντια αφαιρούνταν από ολοζώντανα γουρούνια, δελφίνια σφάζονταν κατά χιλιάδες σε παραθαλάσσιες πόλεις της Ιαπωνίας, αδέσποτα σκυλιά έβρισκαν φριχτό θάνατο στα αυτοκίνητα που μάζευαν τα σκύβαλα. ‘Ηταν τόσο φρικιαστικές οι εικόνες που δεν μπόρεσε να κοιμηθεί μέχρι τα χαράματα. Πριν ανατείλει ο ήλιος αποφάσισε ότι θα γινόταν χορτοφάγος και θα δοκίμαζε να τρέφεται με ωμά φρούτα και λαχανικά, ξηρούς καρπούς και όσπρια φουσκωμένα στο νερό για ώρες. Μια φωνή όμως της έλεγε ότι αυτό δεν ήταν αρκετό(αν ήθελε να γλιτώσουν περισσότερα ζώα) και τότε άρχισε να στέλνει σε γνωστούς και φίλους την ηλεκτρονική διεύθυνση της ταινίας ντοκιμαντέρ για τα ζώα(https://www.youtube.com/watch?v=f0aDDV9Ru0c&feature=player_embedded, https://www.youtube.com/watch?v=37GRXaIgVwY&feature=player_embedded ).Ευτυχώς η ευαισθησία και η καλοσύνη δεν είχαν εξαλειφθεί από τις καρδιές των ανθρώπων και πολλοί ανταποκρίθηκαν θετικά στο κάλεσμα της να γίνουν χορτοφάγοι. Το επόμενο βήμα ήταν να ειδοποιήσει και τα μέλη του συνδέσμου τους, ότι δηλαδή μερικοί βρήκαν τη θεραπεία τους με την ωμοφαγία φρούτων, λαχανικών και ξηρών καρπών. Με τη βοήθεια της γραμματέως τους αυτή η διάδοση έγινε σε μια μέρα.
Μετά ακολούθησαν μέρες, εβδομάδες και μήνες νηστείας, αλλά και ενδοσκόπησης τι προκάλεσε την ασθένειά της. Εδώ φάνηκε για μια ακόμα φορά τυχερή, επειδή γνώρισε τη Χέλλεν Χριστοδούλου, μια ελληνοκύπρια της Αγγλίας ή οποία είχε θεραπευτεί από την πολλαπλή σκλήρυνση αφού συνειδητοποίησε πρώτα το ρόλο που έπαιζαν οι διάφορες εμπειρίες στη ζωή της και έμαθε πώς να υπερβαίνει τα αρνητικά κατάλοιπά τους, αλλά και πώς να τοποθετεί θετικές προβολές στη θέση τους που λειτουργούσαν εξαγνιστικά και θεραπευτικά. Προικισμένη να διεισδύει στα εσώψυχα των πασχόντων κατόρθωνε να τους βγάλει από το σκοτάδι στο φως, από την άγνοια στην αυτογνωσία, από το φόβο και το θυμό στη συγχώρεση και αυτοπεποίθηση, από τις αχαλίνωτες ορέξεις και επιθυμίες σε ένα τρόπο ζωής με μέτρο και ισορροπία. Και όλα αυτά διάρκεσαν για τη Βασιλική μισό χρόνο και ένιωθε πολύ καλύτερα, ενώ σε ένα χρόνο περπατούσε χωρίς μπαστούνι, ξεμούδιαστη και ανάλαφρη, σχεδόν όπως πριν.
Το σεμινάριο διοργανώθηκε με τη βοήθεια της γραμματέως του Συνδέσμου τους και ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία. Και τώρα καθώς καθόταν στη βεράντα συλλογιζόταν όλα τα βήματα που είχε κάνει για την αποθεραπεία της και τελικά συμπέρανε ότι η ασθένεια της ήταν ευλογία, γιατί δίχως αυτήν δε θα έδινε σημασία στις καθημερινές ομορφιές, δε θα αντλούσε τόσες πληροφορίες για βότανα και γιατροσόφια, δε θα ενδιαφερόταν και πολύ για όσους έπασχαν από κάτι σοβαρό, δε θα καλλιεργούσε την ευαισθησία της και την προθυμία της να βοηθήσει, δε θα γνώριζε τον εαυτό της και το δυναμισμό που έκρυβε, δε θα μάθαινε τη συγχώρεση και θα συνέχιζε να ζει με ένα συνηθισμένο τρόπο, δίχως στόχο και έμπνευση, με κάμποση αδιαφορία για τα προβλήματα του κόσμου και μπόλικη όρεξη για λιχουδιές και καλοπέραση. Τώρα όμως χαιρόταν που έβλεπε τη Μαίρη απελευθερωμένη από τα σφιξίματα και το μπαστούνι. Οι δυο τους αντάλλασαν σπουδαία πνευματικά βιβλία και σκέφτονταν να εμπλουτίσουν τη βιβλιοθήκη του συνδέσμου, να μιλήσουν στην τηλεόραση και να επηρεάσουν όσους παραπάνω μπορούσαν. Τώρα η ζωή τους ήταν όμορφη, συναρπαστική(θα μπορούσε να πει κανείς), γιατί είχε ένα νόημα, ένα νόημα καθόλου θεωρητικό αλλά επιβεβαιωμένο από όλες τις προσπάθειες και ενέργειές τους για θεραπεία, ένα νόημα μπολιασμένο από την αγάπη για την ποιοτική ζωή και από την προθυμία τους να βοηθήσουν τους άλλους να ξαναβρούν την υγεία τους και πάλι.
Β.
